Nedensiz

Saat olmuş gecenin 2'si ama hiç farkında bile değildim saate bakana kadar. Kalbimde ritm bozukluğu var benim, sürekli taşikardi durumunda oluyorum azıcık heyecanlansam bile. Bir de ikizler erkeğiyim(bu kafa yapısına hastayız), dengesizim en büyüğünden, orta noktalarım yok hiç hayatımda. Çok seviyorum, çok nefret ediyorum, çok seviniyorum, kahroluyorum. Can Yücel üstadın dediği gibi, biliyorum aslında kimsenin benim gibi de sevemeyeceğini ama bizdeki de umut dünyası be usta. Hep kaybedip, hiç vazgeçmeyenlerin dünyası bizimkisi.

Zihniyetim de farklı, düşüncelerim de yaşıtlarıma göre. Benim için huzur ve keyif en önemli noktalar haline gelmişken hayatımda, daha bu kavramların farkına bile varmamış öbek öbek insanlardan nefret etmekteyim. Geçen gün orospunun tekine söylediğim gibi, sanki ben 60 yaşındayım gibi hissediyorum. Çoğu insanın unu eledikten sahip olduğu şeylere sahip olmamdan mıdır, yoksa bir çok şeyi çok erkenden yaşamamdan mıdır bilmiyorum ama hafif bir çöküntü yaşadığımı hissediyorum usulca. Yatıyorum, evet saatlerce gidip yatıyorum yazlıkta. Mangalı yakıyoruz, rakımızı içiyoruz, muhabbetler derken, yine yatıyoruz. Orospunun tekini de misafir ediyoruz, kabul ediyor, kırmıyor. Belki her şeyin farkında, belki de hiçbir şeyin farkında değil.

Elime alıyorum kağıdı, kalemi.. Yazacak hiçbir şeyim yok. Körelmiş duygularım sanki, anlatamıyorum hiçbir şey. Alkol içmiyorum, sigara içmiyorum, arabesk müzikten nefret ederim. İsyan etmem lazım, edemiyorum. Sinirleniyorum, kızıyorum. Yine en yüksek sesimle, gırtlaklarımı koparırcasına susuyorum ve sadece derin derin bakıyorum şehrimin o güzel körfezine. Kimler geçti, kaç tane insanı tanıdı o körfez benim sayemde. Benimle beraber sevdi, benimle beraber nefret etti. Ara sıra da kızdı bana, her şeyi bu kadar kafama taktığım için, cevap veremedim. Ama şimdi, durumum epey kötü be moruk. İnsanın tek bir saniyede, 10 dakikada yaşanılan bir olayımsı nedeniyle çevresini silmesi ne kadar doğal bir şey? Bilmiyorum ama yaptım. Doğru mu, yanlış mı bilmiyorum ama hepinizi sildim can dostlar, büyük aşklar.

Bana gerçekleri söyleyin, beni öldürün, harap bitap edin ama gerçekleri söyleyin. Beni kandırarak varabileceğiniz bir yol da yok, o yolun sonu da yok. Karmaşıktı kafam, bir çok şey düşünüyordum. Şimdi iyiden iyiye saçmalamaya başladım. Ama şu an için üzgün değilim. Çünkü ben kimseyi kaybetmedim baba, herkes beni kaybetti.